Od początku wydarzenia, które zaskoczyło nas Polaków tak bardzo, minął już prawie rok. Gdy byliśmy zajęci próbami organizowania normalnego życia w pandemii i kontrolowaniu, czy szkoły Fundacji prowadzimy zgodnie z wymogami sanitarnymi w czasie pandemii COVID-19 usłyszeliśmy tą przerażającą wiadomość – Rosja zaatakowała Ukrainę. Wraz z uczniami uspakajaliśmy się nawzajem, że wojna w sąsiednim kraju niczego nie zmieni w naszym życiu, choć serce czuło, że świat zmienił się na zawsze. Media nagle odwróciły narrację – zniknął temat pandemii, a stacje telewizyjne zaczęły pokazywać niewiarygodne wojenne obrazy i dzielnego prezydenta Ukrainy.
Do Fundacji „wojna” dotarła w okolicach 17 marca 2022 w postaci czterech kobiet i czwórki dzieci. Na ich przyjęcie przygotowaliśmy wraz z uczniami dobry obiad. Przystroiliśmy naszą kuchnio-jadalnię w żółto niebieskie ozdoby i przywitaliśmy gości, trochę wystraszonych. My tez byliśmy wystraszeni, ale przy wspólnym śpiewaniu – ukraińskiego hymnu i piosenek na znanych melodiach pierwsze lody zostały przełamane. Uchodźcy wojenni, a właściwie 4 piękne kobiety z dziećmi przybyły z okolic Poltawy. Wyjechały z domu teoretycznie na dwa tygodnie, a okazało się, że niektóre z nich po prawie roku dalej są z nami. Prezydent Fundacji Antoni Kamiński szybko zadecydował o tym, że pomagamy w najważniejszym aspekcie czyli zapewnienie im lokalu mieszkalnego. Zaczął się drobny remont i przygotowywanie nieużywanych pomieszczeń fundacji do zamieszkania przez dziewczyny z Ukrainy. Przygotowanie pomieszczeń, wyposażenie w meble i sprzęty był to koszt około 30 tys. zł. 23 marca dziewczyny z Ukrainy – Julia, Natalia, Rita i Svitlana oraz ich dzieci – Katia, Stanisław, Jarik i Polinka wprowadziły się do przygotowanego ok. 70 m2 mieszkania. Pracownicy fundacji zaangażowali się w pomoc i „ogarnianie” życia w Polsce – pomogli zorganizować telefony i otrzymać bezpłatne karty telefoniczne, założyć konto bankowe, dopełnić formalności w ośrodku pomocy społecznej i ZUS dla otrzymania zasiłków. Dzieciom zorganizowano szkoły, przedszkola i bezpłatne obiady. Mamy miały codzienne zaproszenie na obiady, gotowane przez uczniów szkół fundacji oraz ich instruktorów. Fundacja zapewniła zakupy produktów żywnościowych, opłacała wszystkie media. Zorganizowaliśmy naszym gościom telewizor i internet, chcąc zapewnić warunki typowe dla wolności oraz niezbędne do zdalnej nauki ukraińskich dzieci. Przybysze z Ukrainy dostali od Fundacji nie tylko materialną pomoc ale i serce. Stały się prawie rodziną – zarówno prezydent fundacji jak i pracownicy zapraszali ich na wycieczki, dawali wskazówki, jak zwiedzać Podkarpacie aby choć na chwilę zapomnieć o wojnie gdzie zostali ich bliscy. Koszt zapłaconych artykułów spożywczych za okres pomocy, która bezpłatnie trwała od marca do września wyniósł ok 9 tys.
Oprócz pomocy, zaspokajającej podstawowe potrzeby, fundacja rozpoczęła zabiegi w zapewnieniu pracy Ukrainkom. W oczekiwaniu na znalezienie pracodawców oraz rozpoczęcie pracy, dziewczyny z Ukrainy miały codzienne zaproszenie do Fundacji, gdzie pomagały w gotowaniu, pokazywały kulturę ukraińską oraz dostawały ciepły posiłek. Fundacja rozpoczynała stażowy projekt dla bezrobotnych – Elastyczna ścieżka do zatrudnienia 30+, którym objęła 8 uchodźców z Ukrainy – kobiety, zapewniając im pracę, stypendium stażowe i szkolenia. Dzieci uzyskały płatną opiekę w czasie gdy mamy pracowały. Wartość pomocy w projekcie dla wszystkich Ukrainek wyniosła ok. 100 tys. zł. Pracownicy fundacji znaleźli im pracę w cukierni, salonie kosmetycznym, hotelu i drobnej gastronomii. Cześć uchodźców we wrześniu i październiku 2022 wróciła na Ukrainę. W obecnym czasie fundacja opiekuje się dwiema kobietami i dwójką dzieci – Svitlaną, Kristiną, oraz ich córkami Poliną i Katią, wynajmując im za symboliczną kwotę mieszkanie.
„Pamiętamy nasze pierwsze spotkanie, kiedy Pani Barbara Święch-Bober, kierownik Warsztatów Terapii Zajęciowej w Wielopolu Skrzyńskim, (ed. skąd Pani Barbara przywiozła uciekające przed okrucieństwami wojny Ukrainki i ich dzieci) po raz pierwszy przyprowadziła nas do Waszej szkoły. A jak zostaliśmy tam przyjęci i przywitani jako goście honorowi, byliśmy po prostu zszokowani tak szykownym przyjęciem. Naprawdę pamiętam domową atmosferę w Waszej szkole w kuchni, jak lepiliśmy pierogi i gotowaliśmy barszcz ukraiński. Świetny artykuł! Tak, wszystko było dokładnie tak, jak jest to pokazane w artykule, udzielono nam ogromnej pomocy z Waszej strony, Ty Antoni (ed. Prezydent Fundacji) i Agnieszka staliście się naszymi kochanymi ludźmi, do których zawsze mogliśmy się zwrócić. Właśnie przeczytałam go moim rodzicom, i im też bardzo się podobał.”– pisze Julia, która już wróciła na Ukrainę.
W Szkołach Educare et Servire uczymy naszych uczniów empatii na drugiego człowieka oraz polskiej gościnności. Pokazaliśmy się od najlepszej strony, tak samo jak inni ofiarni wolontariusze, którzy sprawili, że w trudnym czasie wojny na Ukrainie Polska stała się także drugim domem dla uchodźców z tego kraju.
Wsparcie które przez ostatni rok zorganizowała dla Ukrainek i ich dzieci, Educare et Servire , Fundacja Antoniego Kamińskiego, nie było by możliwe, gdyby nie olbrzymi Program wsparcia dla Ukrainy ogłoszony od pierwszych dni wojny na Ukrainie przez Polski Rząd oraz programy aktywizacji zawodowej współfinansowane przez UE, do których zostali włączeni również Obywatele Ukrainy.
Bardzo ważne jest to, że aktualnie, po roku czasu Katia i Svietlana pracują w zawodzie, którego nauczyły się podczas szkolenia i stażu w ramach projektu Educare et Servire Fundacji Antoniego Kamińskiego.
Wszystkim którzy włączyli się w pomoc Ukrainie za pośrednictwem EDUCARE et SERVIRE bardzo dziękuję. Szczególnie pragnę podziękować dwóm osobom, pracownikom Fundacji; Panu Tomaszowi Świder oraz Pani Agnieszce Jamróz (autorce powyższego artykułu), która poświeciła Ukrainkom i ich dzieciom i nadal poświęca dużo swojego czasu i serca.
Antoni Kamiński
Prezydent Educare et Servire
